به نظر می رسد پروتئین مرتبط با پارکینسون، آلفا-سینوکلئین، به عنوان یک “سوئیچ تغییر وضعیت” عمل می کند که هم در کنترل انتقالات وزیکولی و هم در بیان ژن نقش دارد. در حالت بیماری، تعادل ظریف بین این دو به هم می خورد. این یافته‌ها، تاثیراتی بر روند توسعه ی درمان‌های جدید بیماری پارکینسون دارند.
یکی از نشانه های بیماری پارکینسون (PD) تجمع پروتئینی به نام آلفا-سینوکلئین در مغز است. برای بیش از دو دهه، آلفا سینوکلئین یک نقطه کانونی برای محققان، پزشکان و داروسازان علاقه‌مند به PD بوده است. اما عملکرد آن هنوز به خوبی درک نشده است.
مطالعه ی جدیدی، به رهبری محققانِ بیمارستان بریگهام و زنان، موسسه سلول‌های بنیادی هاروارد، موسسه براد هاروارد و MIT، زوایای پنهانی از نقش آلفا سینوکلئین را مشخص کرده و عملکرد جدیدی را برای این پروتئین در ارتباط با PD و شرایط مرتبط با آن آشکار می‌کند. یافته ها در نشریه ی Cell منتشر شده‌اند.
دکتر ویکرام خورانا، سرپرست بخش اختلالات حرکتی دپارتمان نورولوژی دانشکده پزشکی بریگهام و هاروارد در این راستا می‌گوید: «مطالعه ما بینش جدیدی را در مورد پروتئینی ارائه می دهد که در مرکز توسعه بیماری پارکینسون و اختلالات مرتبط با آن شناخته شده است. این پروتئینی است که توسط درمان‌های فعلی مورد هدف قرار گرفته، اما عملکرد آن بسیار مبهم بوده است. به طور سنتی تصور می شد که آلفا سینوکلئین نقشی در اتصال به غشای سلولی و ساختارهای حمل و نقل موسوم به وزیکول ایفا می کند. اما مطالعات ما حاکی از آن است که آلفا-سینوکلئین، زیست و کاربرد مضاعفی دارد.»
سرنخ های اولیه دکتر خورانا و همکارانش، از مدل‌های مخمر و مگس میوه مربوط به سمی بودن آلفا سینوکلئین به دست آمد و از طریق مطالعات سلول های انسانی، نورون های مشتق از بیمار و ژنتیک انسانی اثبات شد. این تیم دریافتند که همان بخشی از پروتئین آلفا-سینوکلئین که با وزیکول‌ها در تعامل است، به ساختارهای” P-body” نیز متصل می‌شود؛ که ماشین‌هایی در سلول که بیان ژن‌ها را از طریق RNAهای پیام‌رسان(mRNAs) تنظیم می‌کنند هستند. در نورون های مشتق شده از سلول های بنیادی پرتوان القاییِ تولید شده از بیماران PD با جهش های ژن آلفا سینوکلئین، ساختار فیزیولوژیکی و عملکرد” P-body“ از بین رفت و mRNA ها به طور غیر طبیعی تنظیم شدند.
همین موضوع، در نمونه‌های بافتی از مغز پس از مرگ بیماران نیز رخ داد. تجزیه و تحلیل‌های ژنتیکی انسان از ارتباط این یافته ها با بیماری حمایت می‌کند: به نظر می رسد بیمارانی که جهش‌هایی در ژن‌های P-body خود دارند، در معرض خطر بیشتری برای PD هستند. نویسندگان، آلفا-سینوکلئین را به عنوان یک “سوییچ تغییر وضعیت” توصیف می کنند که دو عملکرد بسیار متمایز را تنظیم می کند: انتقال وزیکول‌ها و بیان ژن. در حالت های بیماری، این تعادل به هم می خورد؛ و یافته‌ها، تاثیرات بالقوه‌ای برای توسعه درمان‌های PD دارند.
نویسندگان خاطرنشان می‌کنند که شفافیت بیشتری در مورد اینکه کدام یک از اجزای سیستم P-body ممکن است بهترین هدف برای یک مداخله درمانی باشد، مورد نیاز است. در حال حاضر، مطالعات ژنتیکی با هدف شناسایی بیمارانی که می‌توانند برای چنین مداخله‌ای مناسب‌تر باشند، و اینکه این مسیر تازه کشف‌شده تا چه اندازه در خطر ابتلا به بیماری و پیشرفت بیماری در بیماران مبتلا به PD نقش دارد، در حال انجام هستند.
دکتر ارینک هالاکلی، سرپرست تیم تحقیق، از دپارتمان نورولوژی و اعصاب بریگهام گفت: «اگر می‌خواهیم درمان‌هایی را ایجاد کنیم که آلفا-سینوکلئین را هدف قرار می‌دهند، باید بدانیم این پروتئین چه می‌کند و پیامدهای بالقوه کاهش سطح یا فعالیت آن چیست.»
مترجم: فاطمه فیروزفر
منبع: neurosciencenews
