????????سلول‌درمانی برای دیابت نوع دو و چاقی:

1️⃣ نزدیک به ۴۰۰ میلیون نفر در جهان دیابت دارند که ٪۹۰ الی ٪۹۵ این دیابت، دیابت نوع دوم است. این بیماران معمولا با استفاده از دارو، انسولین و یا هردو سطح گلوکز خون خود را کنترل می‌کنند.

2️⃣ تحقیقی در Experimental Biology and Medicine چاپ شده است که درمانی جدید را برای چاقی و دیابت نوع دوم معرفی می‌کند. در این مطالعه دکتر وانگ و همکارانش در دانشگاه تانگ گزارش داده‌اند که پیوند سلول‎های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی، تعادل متابولیک را بهبود بخشیده و التهاب را در مدل‌های جانوری را کاهش می‌دهد.

3️⃣ به نقل از Medical news today شیوه زندگی بی‌تحرکی به همراه رژیم‌های غذایی نامناسب، دیابت را به یک معضل تبدیل کرده است که امروزه بسیار شایع است. آمار ارائه شده توسط سازمان سلامت جهانی حاکی از آن است که ٪۹۰ از ۳۴۷ میلیون انسانی که در جهان مبتلا به دیابت هستند، دیابت نوع ۲ دارند. در این نوع دیابت، بدن انسان نمی‌تواند انسولین را به طور صحیح استفاده کند، فرآیندی که آن را مقاومت انسولینی می نامند. در ابتدا پانکراس، انسولین اضافی تولید می‌کند اما پس از مدتی نمی‌تواند انسولین کافی بسازد و سطح قند خون افزایش می‌یابد. اگر این عارضه درمان نشود، قند خون بالا به قلب، کلیه، اعصاب و چشم انسان آسیب می‌زند.

چاقی یک فاکتور در بروز دیابت نوع دوم است و التهابی که در طی چاقی بروز می‌کند موجب افزایش مقاومت انسولینی می‌شود. مطالعات بالینی اولیه نشان می‌دهد که پیوند سلول‌های بنیادی مزانشیمی تعادل متابولیک‌ را در این نوع دیابت بهبود می‌بخشد. سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی فراوان می‌باشند و می‌توانند با یک رویکرد کمتر تهاجمی به دست آیند. با این حال، توانایی آن‌ها برای بهبود عملکرد متابولیک این نوع دیابت و چاقی ناشناخته است.

4️⃣در مطالعه‌ای جدید، دکتر وانگ و همکارانش به ارزیابی توانایی‌ سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی، برای کم کردن مقاومت انسولینی در موش تغذیه شده با رژیم غذایی پر چربی HFD، پرداختند. در موش‌های تغذیه شده با این رژیم که این سلول‌ها را دریافت کرده اند، سطح قند خون کاهش یافته و حساسیت انسولینی تقویت شد. مهم‌تر این که، پیوند سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی که neuregulin4 را بیش بیان می‌کردند، اثر قابل توجه‌تری بر کاهش سطح قند و مقاومت انسولینی داشت. به نظر می‌رسد که این اثرات، ناشی از سرکوب التهاب و تقویت بازجذب گلوکز در عضلات اسکلتی و بافت چربی باشد.

5️⃣در نتیجه این مطالعه نشان داده شده است که پیوند سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی، تحمل گلوکز و تعادل متابولیکی را در موش های تغذیه شده با این رژیم، از طریق مکانیسم های متعددی بهبود می‌بخشد.

منبع:
Experimental Biology and Medicine

گردآورنده: حدیث کاظمی اطهر
دانشجوی کارشناسی میکروبیولوژی