فهرست مطالب
ستاره‌های آسمان در حال اجرای یک کنسرت هستند؛ کنسرتی که هرگز متوقف نمی‌شود و ما نمی‌توانیم آن را با گوش خود بشنویم. تقریباً همه‌ی اجرام آسمانی می‌توانند صداهای منحصر به فرد خود را تولید کنند و محققان موفق شده‌اند برخی از آن‌ها را ضبط کنند. این هنرپیشه‌ها فقط یک «نت» را در یک زمان نمی‌نوازند. خورشید ما هزاران موج صوتی مختلف دارد که در هر لحظه به اطراف خود می‌تابند.
کاربردها و ابزارهای مورد استفاده
درک این هارمونی‌های ستاره‌ای، نشان‌دهنده‌ی یک انقلاب در نجوم است. با شنیدن امواج صوتی ستاره‌ای، دانشمندان می‌توانند بفهمند که ستاره‌ها از چه چیزی ساخته شده‌اند، چه سنی دارند، چقدر بزرگ هستند و چگونه در تکامل کهکشان راه شیری کمک می‌کنند. در واقع هر چه بیشتر درباره‌ی ستارگان بدانیم، بیشتر در مورد سیاراتی که به دور آن‌ها می‌چرخند می‌دانیم. دانشمندان متوجه شده‌اند که اجرام آسمانی، امواجی بسیار طولانی از خود ساطع می‌کنند که فرکانس آن را می‌توان با فرکانس ارتعاشات هوا مقایسه کرد. آن‌ها دستگاه ویژه‌ای ساخته‌اند که امواج رادیویی را دریافت کرده و آن‌ها را به ضبط کننده صدا منتقل می‌کند. بنابراین دانشمندان فقط باید ریکوردر را روشن کنند تا به “موسیقی” فضایی گوش دهند.
تلسکوپ فضایی «کپلر» ناسا (که اکنون بازنشسته شده است) و ماهواره بررسی سیارات فراخورشیدی گذر ناسا (یعنی”TESS”)، ابزارهای قدرتمند و حساسی برای تشخیص ارتعاشات میان ستاره‌ای هستند.
نتیجه‌گیری
امواج و ارتعاشات میان ستاره‌ای به دلیل تغییرات دما در داخل ستاره حرکت می‌کنند و مانند حباب در یک دیگ آب جوش بالا می‌آیند. این امواج از ناحیه همرفت ستاره شروع می‌شوند، که اگر شبیه به خورشید باشد، ۳۰ درصد از حجم یک ستاره است. گاز داغ به سمت بالا و به سمت سطح ستاره حرکت می‌کند و جایی که خنک می‌شود، به پایین می‌افتد. همرفت و این حرکت بالا و پایین رفتن گرما، امواجی را ایجاد می‌کند که به طرق مختلف در ستاره جابه‌جا می‌شوند و ستاره را مانند یک زنگ به صدا در می‌آورند؛ دانشمندان هم از فرصت استفاده می‌کنند و این امواج را ضبط کرده و تبدیل به صداهایی در محدوده شنوایی ما می‌کنند.
نویسنده: فاطمه جلائی‌زاده
ویراستار: میثم مرادی و ثمین تولائیان
یک نظر