فهرست مطالب
آیا با عوامل ضد سرکوب کننده سیستم ایمنی می‌توان سرطان ریه را برای همیشه درمان کرد؟
سیستم ایمنی بدن، نخستین خط دفاعی در برابر عفونت‌های ناشی از باکتریها، ویروس‌ها یا سرطان‌ها است.
به هر حال برخی از سرطان‌ها، سیستم ایمنی را فریب می‌دهند تا بتوانند از آن رهایی پیدا کرده و در بدن گسترش یابند.
روش جدید مقابله با تومورها توسط عوامل ضد سرکوب کننده سیستم ایمنی
تومورهای بدخیم با سرکوب سلول‌های ایمنی ضد تومور در مجاورت خود، می‌توانند بقا و گسترش خود را افزایش دهند.
اما مطالعهای که توسط محققان انجام شده است، روش جدیدی را برای مقابله با اثر سرکوب کننده سیستم ایمنی کشف کرده است.
در این مطالعه که در 20 سپتامبر در «نیچر کنسر» منتشر شد، محققان مجموعه‌ای از عوامل ضد سرکوب کننده سیستم ایمنی را شناسایی کردند.
این عوامل می‌توانند توسط سلول‌هایی به نام سلول‌های «کلارا» ترشح شوند.
سلول‌های کلارا، سلول‌های حاوی گرانول‌های ترشحی هستند كه پروتئين‌هايی ترشح مي‌كنند.
این پروتئين‌ها نایژک را در برابر مواد اكسيداتيو و التهاب حفاظت می‌كنند.
آنها در موشهایی که مبتلا به سرطان ریه بودند، نشاندادند که:
سلول‌های کلارا، عملکرد سلول‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی، موسوم به سلول‌های سرکوب‌کننده مشتق از میلوئید (MDSC) را مهار میکنند.
مهار “MDSC ” منجر به افزایش تعداد سلول‌های «تی» ضد تومور در محل تومور شده و اثربخشی ایمونوتراپی را تا حد زیادی بهبود میبخشد.
دکتر ویوک میتال، نویسنده ارشد تحقیقات در مرکز سرطان ریه میگوید:
«این عوامل ترشح شده از سلول‌های کلارا می‌توانند سلول‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی را خنثی کنند»
همچنین استاد پژوهش جراحی قلب در پزشکی ویل کرنل میگوید:
«ما از امکان توسعه این عوامل سلولی برای درمان سرطان، بسیار هیجان زده هستیم.»
این تحقیقات بخشی از یک تلاش علمی گسترده در دهههای اخیر برای یافتن راههایی برای تقویت سیستم ایمنی بدن در برابر سرطان است.
این تلاش، درمانهایی مانند «مهارکنندههای بازرسی ایمنی» را به همراه داشته است که تا حدی اثرات سرکوب کننده سیستم ایمنی تومورها را برطرف می‌کند.
یافته‌های اخیر مطالعات دانشمندان برای درمان سرطان
همچنین در سالهای اخیر، انکولوژیستها مشاهده کردهاند که:
اشعه یونیزه، مدتهاست یک درمان استاندارد برای بسیاری از سرطان‌ها است.
این اشعه میتواند به این فرایند کمک کند و اثربخشی درمانهای مهارکنندههای بازرسی ایمنی “ICI” را افزایش دهد.
در مطالعات جدید، دانشمندان از موش مبتلا به کارسینوم ریه سلول غیر کوچک (شایع‌ترین نوع سرطان ریه) استفاده کردند.
آنها ابتدا دریافتند که این اثر در دوز متوسط اشعه به اوج خود رسیده و باعث چهار برابر شدن نسبت “ICI” تا 40 درصد شده است.
برای تأیید ارتباط این یافته‌های آزمایشگاهی با سرطانهای انسان، محققان دست به آزمایش بالینی زدند.
آنها سرم خون نمونهگیری شده از بیماران مبتلا به سرطان ریه را در آزمایش بالینی پرتودرمانی به علاوه “ICI” مشاهده کردند.
مشاهدات نشان می‌داد که:
سطح مولکول “CC10″در اکثر بیمارانی که پس از درمان، بهبود یافتهاند به طور قابل توجهی افزایش یافته‌است.
مولکول “CC10” در واقع محصول اصلی سلول‌های کلارا است که میتواند به بهبود بیماران کمک کند.
اما این مقدار در بیمارانی که بهبود نیافته‌اند، صفر است.
اکنون محققان امیدوارند که این مولکولهای ترشح شده بتوانند نه تنها برای بیماران مبتلا به سرطان ریه بلکه برای بیماران مبتلا به سایر سرطان‌ها نیز تاثیرگذار باشند.
این مولکولها همچنین ممکن است به عنوان نشانگرهای زیستی برای پیش بینی پاسخ به پرتودرمانی ترکیبی و ایمونوتراپی مفید باشند.
گردآورنده: مریم جلالی
مترجم: غزل رضازاده
منبع: sciencedaily
بیشتر بخوانید:
سرکوب تومورها توسط ژن دخیل در بیماری پارکینسون
