سندروم داون و ارتباط آن با اینترفرون

گردآورندگان:
حدیث کهن سال، زهره سادات سجادی، فاطمه کشوری (سندرم داون)

چکیده:

اینترفرون پروتئین در کلاس پروتئین ها به نام “سایتوکاین ها” است. این ماده در انواع مختلف سلول تولید می شود و عملکرد آن در بدن بستگی به این دارد که چه نوع سلول آن را ساخته است. سه نوع وجود دارد: آلفا، بتا و گاما- اینترفرون.

برای تأثیرگذاری بر یک سلول، مولکول اینترفرون (مانند سایر پروتئین ها) باید مانند یک کلید در قفل در یک “گیرنده” روی سطح سلول قرار گیرد. با استفاده از اینترفرون، یک گیرنده نسخه های آلفا و بتا را کنترل می کند، در حالی که گیرنده دوم نیز گاما-اینترفرون را اداره می کند.
در اواخر دهه 1970 ، مشخص شد كه كروموزوم 21 ژن تولید گیرنده های آلفا بتا را به همراه داشت. این با مشاهده چند سال قبل کاملاً مطابقت دارد که فیبروبلاستها (یک سلول از بافت همبند، که کلاژن تشکیل می دهد) از افراد مبتلا به DS حساسیت بیشتری به فعالیت ضد ویروسی فیبروبلاست اینترفرون داشتند.

این امر منطقی خواهد بود اگر به کلیدهای زیادی فکر می کنید که سعی در چند قفل دارند.

هرچه قفل بیشتری وجود داشته باشد، کلیدهای بیشتری نیز می توانید استفاده کنید و اثر بزرگتر ذکر شده است.

همچنین این اثرات حاوی حساسیت به مهار رشد سلولی اینترفرون بودند. یکی از محققان خاص، دکتر لئونارد مارون از ایلینویز، این واقعیت را خاطرنشان ساخت و برای 20 سال گذشته روی این موضوع کار کرده است: تأثیر اینترفرون بر اسید ریبونوکلئیک ریبوزومی مربوط به کروموزوم 21 پلوئیدی.

فعالیتهای ضد ویروسی و مهار کننده رشد سلولهای اینترفرون انسانی به فعالیت ژن یا ژنهای موجود در کروموزوم 21 مرتبط است.

rRNA 18s برای رشد سلول بسیار مهم است. این قابلیت برای شناسایی ویروسی mRNA وجود دارد و توسط ژن هایی که بخشی از آن در کروموزوم 21 موجود است کدگذاری شده است.

توانایی قبلاً گزارش شده از اینترفرون انسانی در تأثیر متابولیسم rRNA با کاهش در شیب ساکارز- مشخص می شود. نسبت اوج پرتوزا نشاندار شده 28S به 18S rRNA در عصاره سیتوپلاسم فیبروبلاستهای انسانی تحت درمان با اینترفرون.

در گزارش حاضر ، منحنی دوز-پاسخ اینترفرون ارائه شده است که نشان می دهد رابطه مستقیمی بین کاهش این نسبت و غلظت اینترفرون در رسانه وجود دارد.

با استفاده از این روش سیتوپلاسمی rRNA مستقل از ویروس، هشت خط فیبروبلاست انسانی، متفاوت در کروموزوم 21 پلوئیدی، برای حساسیت به اینترفرون انسانی مورد آزمایش قرار گرفتند. دو مونوزومی -21، دو euploid-21 و چهار رده سلولی تریزومی-21 مورد آزمایش قرار گرفتند.

جمعیت سلولی monosomy-21 نسبت به شش نوع سلول دیگر آزمایش شده نسبت به اینترفرون حساس بود.

از بین رده های سلولی مورد آزمایش، حساس ترین، با حاشیه گسترده، یک خط تریزومی -21 بود. حساسیت یک لایه سلول تریزومی-21، با این حال، به طور گسترده ای در محدوده از نرمال تا حساس متفاوت است.

این مشاهدات نشان می دهد که توانایی اینترفرون در تأثیر متابولیسم rRNA مربوط به فعالیت یک ژن یا ژنهای موجود در کروموزوم 21 است.
نکته اصلی در اینجا اینست که فیبروبلاستهای افراد دارای DS نسبت به تأثیر اینترفرون بسیار حساس بودند: یعنی کاهش سنتز پروتئین سلولی.

مقدمه

در سال 1980، دکتر مارون متعاقباً این نظریه را نظریه داد:
1- اینترفرون می تواند در ویژگیهای جسمی و رشد کودک مبتلا به DS نقش داشته باشد.

از آنجا که عفونت های ویروسی باعث ایجاد اینترفرون بدن می شوند، قرار گرفتن در معرض اینترفرون در رحم ممکن است با مهار رشد سلول ها روی جنین باعث افزایش اثر شود. هرچه عفونت مادر بیشتر باشد، جنین در معرض تداخل قرار می گیرد و کودک “بیشتر” را تحت تأثیر قرار می دهد.

حاملگی عاری از عفونت های ویروسی ممکن است کودک با تعداد کمی از ویژگیهای متداول با DS ایجاد کند.
2. به نظر می رسد یک مطالعه در سال 1965 نشان داد که افزایش شیوع هپاتیت عفونی (هپاتیت A ) ۹ ماه بعد با افزایش تعداد تولد نوزادان مبتلا به DS دنبال می شود، حتی اگر مادر نوزاد هیچ علامتی نشان نداد عفونت با هپاتیت.(این قبل از آن بود كه نشانگرهای سرمی بتوانند مواجهه یا عدم قرار گرفتن در معرض هپس A. را اثبات كنند.)

اگر زنی بیش از 35 سال از تخمدان نسبت به اینترفرون حساس تخمك داشت و در زمان میوز، پاسخ ضد ویروسی در بدن او وجود داشت، اینترفرون می تواند بدون تخریب در تخمک ایجاد کند و منجر به تریزومی 21 شود.
جستجوی مدلاین برای این موضوع در دهه 1980 تنها تعداد معدودی از مطالعات را نشان می دهد.اگر مطالعات فقط با تمرکز روی ایمونولوژی و نه به طور اختصاصی اینترفرون از بین برید، بقیه در نقش نقشه برداری از ژن گیرنده به یک نقطه خاص در کروموزوم بیست و یکم نقش دارند و از طرق مختلف افزایش حساسیت سلولهای DS به اینترفرون را تائید میکنند؛ مثلا:
سنتز پلی پپتیدهای ناشی از اینترفرون در فیبروبلاستهای انسانی 21-آنیوپلوئیدی طبیعی و کروموزومی: رابطه با حساسیت های نسبی در سنجش های ضد ویروسی
(خلاصه: تعداد گیرنده های اینترفرون در DS متناسب با تعداد ژن های کد کننده گیرنده ها در فیبروبلاست های انسانی است.)

با این حال، دو مطالعه جالب دیگر نشان داده شده است:

بیان زیر واحد نوروفیلمنت 210 کیلو دالتونی در سیستم عصبی مرکزی از موش های سالم و تریزومی 16 موش: تنظیم توسط اینترفرون
(خلاصه: یک مهارکننده اینترفرون مانع از تولید بیش از حد سلولهای عصبی تریسومی ماوس می شود، یکی از موارد غیر طبیعی است که در مغز افراد مبتلا به DS و بزرگسالان با آلزایمر دیده می شود.

سپس دوباره این یک مطالعه ماوس است و یک مطالعه سلول کشت شده است.)
تفسیر: سندرم داون، حساسیت به اینترفرون و ایجاد سرطان خون.
ژیونی ل

(خلاصه: نویسنده نشان می دهد که بروز واکنش های لوسمیوئید گذرا، میلوفیبروز و لوسمی در DS ممکن است همه ناشی از افزایش حساسیت سلول های DS به اینترفرون با بیماری خود ایمنی متعاقب او باشد.

او گمان می کند که با مسدود کردن اثرات اینترفرون ممکن است به یک روش درمانی برسد. )

ارتباط بین اینترفرون و صفات سندروم داون :

سیگنالینگ اینترفرون بالایی مشخصه سندرم داون است.
ارگانیسم تحقیقاتی: انسان، موش
تریزومی 21 به طور مداوم پاسخ اینترفرون را فعال می کند.

بیشتر افراد از هر کروموزوم موجود در سلولهای خود دارای دو نسخه هستند. با این حال، سندرم داون، یکی از پیچیده ترین اختلالات ژنتیکی انسان، به دلیل وجود نسخه سوم کروموزوم 21 در برخی یا تمام سلول های فرد است.

همچنین به عنوان تریزومی 21 شناخته می شود، سندرم داون تقریباً 1 از 700 تولد در ایالات متحده رخ می دهد. صفاتی که معمولاً در افراد مبتلا به سندرم داون مشاهده می شود شامل ناتوانی ذهنی، نقص قلبی، بیماری آلزایمر، حساسیت به لوسمی و کاهش احتمال ابتلا به تومورهای دیگر است (الکساندر و همکاران ، 2016 ؛ هاسل و همکاران ، 2016).
علی رغم تحقیقات زیاد، مکانیسم های ژنتیکی که تریزومی 21 را به خصوصیات سندرم داون مرتبط می کنند، تا حدودی به دلیل تعداد زیاد ژن های درگیر، درک چندانی ندارند. علاوه بر این، اصلاح کننده های ژنتیکی بر میزان مشترک و شدید بودن صفات ناشی از تریزومی 21 در افراد مختلف تأثیر می گذارد.

این پیچیدگی باعث شده است که مولکول هایی که از نظر درمانی می توانند برای بهبود کیفیت زندگی در افراد مبتلا به سندرم داون هدف قرار بگیرند، دشوار باشد.
اکنون، در eLife ، Joaquín Espinosa و همکارانش در دانشگاه کلرادو – از جمله Kelly Sullivan به عنوان اولین نویسنده – بر روی پیوند بین چندین صفت مرتبط با سندرم داون و ژنهای اضافی کروموزوم 21 در سلولهای تحت تأثیر تریزومی 21 (سلیوان و همکاران ، 2016).

نتایج آنها حاکی از آن است که اینترفرونها – مولکولهای سیگنالینگ که بطور معمول توسط سلولها در پاسخ به پاتوژنهای اطراف قرار می گیرند – ممکن است بسیاری از ویژگیهای مرتبط با سندرم داون را تحت تأثیر قرار دهد.
سالیوان و همکاران با توالی RNA سلولهای فیبروبلاست انسانی از افراد دارای سن و جنس با و بدون سندرم داون گرفته شده اند.

همانطور که انتظار می رود، این سلول ها تقریباً 1.5 برابر بیشتر از محصولات ژن برای ژنهای کروموزومی 21 به عنوان سلولهای عادی، حاوی الگوی هسته ای و اصولی بیان ژن در سلول های آسیب دیده باشند.

اما به طور غیر منتظره، سالیوان و همكاران. همچنین دریافتند که الگوی بیان ژن هسته در ارتباط با تریزومی 21 با یک پاسخ رونویسی تحریک شده توسط اینترفرون همراه است.

شایان ذکر است که چهار از شش گیرنده اینترفرون روی کروموزوم 21 رمزگذاری شده است ، که تا حدی توضیح می دهد که چرا مسیر اینترفرون فعال می شود.
بعد توسط سالیوان و همکاران، چندین مطالعه برای تأیید ارتباط مسیر اینترفرون به صفات سندرم داون انجام شده است.

اول، آنها نشان دادند كه تحريك اينترفرون نسبت به سلول هاي كنترل ، در فيبروبلاست هاي سندرم داون پاسخ قويتري نشان مي دهد.

دوم، با استفاده از یک صفحه نمایش shRNA پروتئین کینازهای رمزگذاری شده در ژنوم فیبروبلاست ها، آنها دو کیناز فعال شده با اینترفرون را شناسایی کردند، که باعث کاهش شدید میزان زنده ماندن فیبروبلاستهای سندرم داون می شود

درمان تریسومی 21 سلول با دارویی که باعث مهار کینازها می شود، زنده ماندن آنها را بهبود بخشید.

سالیوان و همکاران. یافته های بعدی خود را در انواع مختلف سلولهای خونی از افراد مبتلا به و بدون سندرم داون تأیید کرد.

در حالی که تجزیه و تحلیل بیان ژن نشان داد که تمام سلولهای دارای تریزومی 21 پاسخ اینترفرون را فعال کرده اند، ژنهای اختصاصی تحریک شده توسط سیگنالینگ اینترفرون از نظر نوع سلول متفاوت هستند.سالیوان و همکاران.

سپس بیان ژن را در مدل موش تریزومی 21 بررسی کرد (لی و همکاران ، 2007) و فعال سازی اینترفرون را در انواع مختلف سلولهای خونی مشاهده کرد.
سالیوان و همکاران با تمایز بین ژنهای کروموزومی 21 و ژنهای غیر کروموزومی 21 در داده های خود، مدلی را تهیه کرده اید که نشان می دهد چگونه نسخه اضافی کروموزوم 21 ویژگیهای سندرم داون را تولید می کند.

در مدل، افزایش بیان چهار گیرنده اینترفرون رمزگذاری شده بر روی کروموزوم 21 باعث افزایش سیگنالینگ اینترفرون در سلولهای سندرم داون می شود و منجر به بازخورد مثبت و تقویت بیشتر سیگنالینگ اینترفرون نسبت به افزایش تعداد نسخه های ژن به تنهایی می شود  .

این افزایش سیگنالینگ ، به نوبه خود، بیان ژنهای مختلف پاسخ اینترفرون در انواع سلولهای مختلف را افزایش می دهد، که به طور بالقوه متغیرهای مشاهده شده در صفات مرتبط با تریزومی 21 را توضیح می دهد.
در حالی که قبلاً حساسیت به اینترفرون در سندرم داون گزارش شده است (تان و همکاران ، 1974)، مطالعه توسط سالیوان و همکاران.

پایه و اساس گسترده ای از RNA ، پروتئین و داده های عملکردی را ایجاد می کند که بینشی در مورد چگونگی کمک به سیگنالینگ اینترفرون به ویژگی های متمایز سندرم داون ایجاد می کند.

علاوه بر این، این مطالعه پتانسیل هدف قرار دادن اینترفرون ها را به عنوان روشی برای درمان این علائم برجسته می کند.
به طرز جالب توجه، تعدادی از ویژگیهای سندرم داون شبیه علائم اختلالات سیگنالینگ اینترفرون بیش فعالی، تحت عنوان “اینترفرونوپاتی” هستند (کلاغ و مانل ، 2015). در مدل ماوس سندرم داون، هر دو روش ضد اینترفرون درمانی و همچنین روشهای ژنتیکی که باعث کاهش تعداد گیرنده های اینترفرون روی سطح سلول ها می شوند، رشد و پیشرفت مغز را بهبود می بخشند (مارون و همکاران ، 2000).

علاوه بر این، داروی ممانتین، که می تواند باعث افزایش شناخت در افراد مبتلا به سندرم داون شود (کوستا ، 2014)، با مسدود کردن سیگنالینگ گیرنده NMDA کار می کند.

شناخته شده است که اینترفرونها سیگنالینگ را از طریق گیرنده های NMDA تقویت می کنند (Sonekatsu و همکاران ، 2016) ، که با سیگنالینگ اینترفرون تقویت شده در سندرم داون ارتباط دارد و ممکن است راهکاری برای درمان ترکیبی پیشنهاد کند.
در مرحله بعد مشخص می شود که آیا اهداف خاص سیگنالینگ اینترفرون می تواند با صفات سندرم داون مرتبط باشد.

همچنین باید کشف کرد که آیا اینترفرون درمانی ممکن است برای افراد مبتلا به سندرم داون – چه به تنهایی و چه در ترکیب با سایر روشهای درمانی – مفید باشد یا خیر و یا اینکه نقاط مهمی از نظر توسعه برای مداخلات بالقوه وجود دارد یا خیر.
سرانجام، سیگنالینگ اینترفرون عملکردهای خوبی در تنظیم رشد تومور دارد.

افراد مبتلا به سندرم داون یک پروفایل ریسک سرطان منحصر به فرد را تجربه می کنند: اگرچه خطر ابتلا به سرطان خون در کودکان به طرز چشمگیری افزایش یافته است، اما به مراتب کمتر از افراد با تنها دو نسخه کروموزوم 21 احتمال ابتلا به تومورهای جامد را دارند. هنوز مشخص است که آیا اثرات اختصاصی نوع سلول از تقویت سیگنال اینترفرون حاکی از این تفاوت ها در حساسیت تومور است.

در هر صورت، بینش در مورد ارتباط بین سیگنالینگ بیش فعالی اینترفرون در سندرم داون و پیشرفت سرطان ممکن است فرصتی برای درمان هم بدخیمی های مرتبط با سندرم داون و سرطان در جمعیت عمومی فراهم کند.

اینترفرون و سندرم داون: 1995 تا 2000
خوب ، اینجا جایی است که ما دوباره با دکتر مارون آشنا می شویم:
عمل اینترفرون و تریزومی کروموزوم 21 (سندرم داون): 15 سال بعد.

(خلاصه : دکتر مارون بار دیگر نظریه خود را تکرار می کند که یک پاسخ ویروسی در مادر، مسئول منشأ تریزومی و / یا اینکه کودک از ابتلا به سندرم داون “چقدر” تحت تأثیر “قرار می گیرد، و تحقیقات را در 15 سال گذشته ذکر کرده است که از او پشتیبانی می کند. تئوری.)

بنابراین … آیا مسدود کردن اینترفرون می تواند اثر قابل اندازه گیری در DS داشته باشد؟ در اینجا سه مطالعه وجود دارد که نشان می دهد ممکن است:
ایمونوگلوبولین های ضد اینترفرون می تواند فنوتیپ موش تریزومی 16 را بهبود بخشد.

نتیجه:

تریزومی موش 16 مدل خوبی برای تریزومی کروموزوم 21 انسان (سندرم داون) است. تریزومی مرحله پایانی 16 جنین موش عقب مانده رشد قابل توجهی، چشم های نامناسب باز و محدب را به جای انحنای پشت مقعر نشان می دهد.

اینترفرونها (آلفا ، بتا و گاما) فعالیت مهار رشد مهمی دارند و حساسیت به این سایتوکاین ها توسط ژن هایی که به کروموزوم ماوس 16 و کروموزوم انسان 21 نقشه می کنند کنترل می شود.

در آزمایش هایی که برای تعیین اینکه آیا اینترفرون ها باعث القا یا تشدید فنوتیپ تریزومی می شوند، کنترل می شود. موشهای باردار مبتلا به تریزومی 16 جنین با ترکیبی از ضد آلفا، ضد بتا و ضد گاما اینترفرون IgG تزریق شدند.

این درمان ضد اینترفرون مادر برای افزایش رشد جنین تریزومی با مقادیر قابل توجهی بازگشت به عادی مشاهده شده برای رشد کلی جنین ، بازشدن چشم و انحنای پشت ، سود قابل توجهی را نشان می دهد.

اینترفرون و تریزومی 16 رشد و عملکرد قلب جنین ماوس.
سندرم داون با ناهنجاری های مغز ، قلب و سیستم ایمنی همراه است. اینترفرونها نقش اساسی در سیستم ایمنی بدن دارند ، تأثیرات قابل توجهی در مغز دارند و می توانند عملکرد قلب را تحت تأثیر قرار دهند.

از آنجا که سلولهای شخص مبتلا به سندرم داون به ویژه به اثرات اینترفرون حساس هستند، ما در حال بررسی نقش اینترفرون در پیامدهای فنوتیپی تریزومی هستیم.

با استفاده از سیستم ماوس تریزومی 16، ما نشان داده ایم که ناهنجاری های تریزومی 16 با درمان مادرانه با آنتی بادی های ضد اینترفرون می تواند بهبود یابد.

درمان اينترفرون با سموم مختلف قلبی از جمله آریتمی و نارسایی احتقانی قلب همراه است. به دلیل این تأثیرات مستند شده از اینترفرون بر روی قلب، ما قلب های ثابت بویین تریسومی 16 جنین موش که از مادران تحت درمان با ضد اینترفرون کشف شده اند را مورد بررسی قرار داده ایم.

قلب برای مورفولوژی ناخالص و نقص طیف دهلیزی-بطن با استفاده از بخشهای سریال بلوک پارافین مورد بررسی قرار گرفت.

برخلاف مشاهده مکرر ناهنجاری ها در مورفولوژی قلب در جنین تریزومی درمان نشده، هیچگونه ناهنجاری در قلب جنین های تریزومی از مادران تحت درمان با ضد اینترفرون مشاهده نشد.

برای گسترش این مشاهدات بر روی جنین تریزومی زنده، ما با استفاده از داپلر جهت دار 9.8 میلیمتر ضربان قلب و آریتمی اوپلوئید و تریزومی را کنترل می کنیم.

در این روش امکان نظارت بر عملکرد قلب جنین در غیاب داروهای بی حسی قلبی فعال فراهم شده است. آریتمی قابل توجهی در جنین اوپلوئید یا تریزومی مشاهده نشد. ضربان قلب هر دو جنین تریزومی و اوپلوئیدی به طور پیوسته از 40 ats از ضربان 210 در 40 دقیقه در روز حاملگی 16 به سمت 576/57 ضربان در دقیقه افزایش یافته است که در ادبیات مربوط به نوزاد برای موش گزارش شده است.

اینترفرون ضد گاما می تواند از مرگ زودرس تریزومی 16 نورون قشر موش در فرهنگ جلوگیری کند.
نامه نوروسکی 252 (1): 17-20 ، 1998
نورونهای قشر مغز از موشهای تریزومی 16 برداشته شدند و در صورتی که با ایمونوگلوبولین های ضد گاما اینترفرون درمان شوند، در محیط کشت بیشتر زنده ماندند.
تریسومی حذفی گیرنده های I جزئی 16 جنین موش رشد و نمو سلول های رشد یافته بهبود یافته را نشان می دهد.
موس Trisomy 16 الگویی برای سندرم داون است که بسیاری از نسخه های ماوس ژنهای کروموزوم بیست و یکم انسان در کروموزوم شانزدهم موش قرار دارد.

Trisomy 16 موش به تعداد عادی از ژن تولید بخشی از گیرنده های اینترفرون پرورش داده شدند. این موش ها بزرگتر شدند و از سلول های تریزومی 16 موش با سه ژن تولید کننده گیرنده اینترفرون، از سلول های مغزی بیشتری برخوردار بودند.

این یک اثبات اضافی است که نشان می دهد تولید بیش از حد گیرنده اینترفرون دارای اثرات مضر است.
چه چیز جالب دیگری وجود دارد؟ خوب، دکتر مارون در وب سایت خود نکته جالبی را بیان می کند که بسیاری از عوارض جانبی اینترفرون درمانی (برای سرطان) نیز از ویژگی هایی است که در سندرم داون (DS) مشاهده می شود:
عوارض جانبی اینترفرون:

سمیت عصبی ، از دست دادن حافظه، انسفالوپاتی لوب فرونتال
DS: مشکلات یادگیری، لوب های فرونتال کوچک
سمیت قلبی
DS: نقص قلب

کم کاری تیروئید
DS: کم کاری تیروئید

بیماری خود ایمنی
DS: بیماری خود ایمنی

عوارض جانبی اینترفرون: ناشنوایی
DS: کاهش شنوایی (عمدتا رسانا اما برخی از سلولهای عصبی)

عوارض جانبی اینتجرفرون: مهار رشد
DS: قد کوتاه
ضد اینترفرون ، میوژن و جنجال

دکتر مارون به منظور تولید داروی ضد اینترفرون (“آنتیفرون”) جهت اهداف آزمایش، شرکتی به نام Meiogen Biotech را راه‌اندازی کرده است.

وی اظهار می دارد که آزمایش انسان هنوز 2 تا 3 سال و چند صد هزار دلار باقیمانده است، اما او در تلاش است تا در زمان حاضر بودجه لازم را بدست آورد.
اولین قدم در آن جاده انجام شد، زیرا دفتر ثبت اختراعات آمریكا برای حق مالکیت معنوی برای “روش های درمان سندرم داون با استفاده از آنتاگونیست های اینترفرون” به پزشك حق ثبت اختراع داده است.

به گفته دکتر مارون، این “اولین گام اساسی در رقابت برای سرمایه گذاری در بازارهای مالی است”.
این تحقیق دارای خواص آن است. منتقدان خاطرنشان كردند كه كليه تحقيقات تاكنون براساس مدل هاي حيوانات انجام شده است كه شايد براي انسان هاي مبتلا به تریزومي 21 مدل هاي بسيار خوبي نباشد.

همچنين، بخش عمده تحقيقات توسط يك محقق انجام شده است و تاكنون هيچ مطالعه تأييدي انجام نشده است.
برداشت شخصی من این است که این کار بسیار آزمایشی است و به تحقیقات تحقیقاتی بیشتری نیاز دارد ، اما به نظر می رسد یک جهت جالب است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این شرکت و تحقیقات، به شرکت بیوتکنولوژی Meiogen مراجعه کنید.

منابع:

• Alexander M, Petri H, Ding Y, Wandel C, Khwaja O, Foskett N

. Morbidity and medication in a large population of individuals with Down syndrome compared to the general population.

Developmental Medicine & Child Neurology. 2016;58:246–254.

doi: 10.1111/dmcn.12868. [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Costa AC. The glutamatergic hypothesis for Down syndrome: the potential use of N-methyl-D-aspartate receptor antagonists to enhance cognition and decelerate neurodegeneration.

CNS & Neurological Disorders – Drug Targets. 2014;13:16–25. doi: 10.2174/18715273113126660183. [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Crow YJ, Manel N. Aicardi-Goutières syndrome and the type I interferonopathies. Nature Reviews Immunology.

2015;15:429–440. doi: 10.1038/nri3850. [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Hasle H, Friedman JM, Olsen JH, Rasmussen SA. Low risk of solid tumors in persons with Down syndrome. Genetics in Medicine. 2016 doi: 10.1038/gim.

2016.23. [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Li Z, Yu T, Morishima M, Pao A, LaDuca J, Conroy J, Nowak N, Matsui S, Shiraishi I, Yu YE. Duplication of the entire 22.9 Mb human chromosome 21 syntenic region on mouse chromosome 16 causes cardiovascular and gastrointestinal abnormalities.

Human Molecular Genetics. 2007;16:1359–1366. doi: 10.1093/hmg/ddm086. [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Maroun LE, Heffernan TN, Hallam DM.

Partial IFN-alpha/beta and IFN-gamma receptor knockout trisomy 16 mouse fetuses show improved growth and cultured neuron viability.

Journal of Interferon & Cytokine Research. 2000;20:197–203. doi: 10.1089/107999000312612.

[PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Sonekatsu M, Taniguchi W, Yamanaka M, Nishio N, Tsutsui S, Yamada H, Yoshida M, Nakatsuka T.

Interferon-gamma potentiates NMDA receptor signaling in spinal dorsal horn neurons via microglia-neuron interaction. Molecular Pain. 2016;12:e20196. doi: 10.1177/1744806916644927. [PMC free article] [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Sullivan KD, Lewis HC, Hill AA, Pandey A, Jackson LP, Cabral JM, Smith KP, Liggett LA, Gomez EB, Galbraith MD, DeGregori J, Espinosa JM. Trisomy 21 consistently activates the interferon response.

eLife. 2016;5:e20196. doi: 10.7554/eLife.16220. [PMC free article] [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]
• Tan YH, Schneider EL, Tischfield J, Epstein CJ, Ruddle FH.

Human chromosome 21 dosage: effect on the expression of the interferon induced antiviral state. Science. 1974;186:61–63. doi:

10.1126/science.186.4158.61. [PubMed] [CrossRef] [Google Scholar]

✔بیشتر بخوانید

کشف دو پروتئین با خاصیت ضد پیری در خون جوانان

سندروم مارفان (MSF) چیست ؟