عددی که هوش نسبی یکفرد را نشان میدهد، ضریب هوشی یا IQ نام دارد.
آزمایشهای متفاوتی برای سنجیدن هوش وجود دارد که IQ یکی از آنها است.
در ابتدای قرن بیستم آلفرد بینه و تئودور سیمون IQ را از طریق تقسیم کردن سن عقلانی کودک به سن تقویمی (جسمی) و سپس ضرب کردن در ۱۰۰ بدست آوردند.
برای مثال ضریب هوشی کودکی که ۱۰سال سن داشت و سن عقلانی آن ۱۲ بود، ۱۲۰ بدست میآمد.
اگر سن عقلانی این کودک ۱۰ ساله، ۸ میبود در نتیجه ضریب هوشی آن ۸۰ بدست میآمد.
عدد ۱۰۰ ضریب هوشی میانگین به حساب میآمد، زیرا؛براساس این محاسبات، ضریب هوشی ۱۰۰ یعنی سن عقلانی و سن تقویمی معادل هم هستند.
سن عقلانی از طریق آزمونهای هوش بدستمیآید.
هم اکنون آزمونهای هوش مدرنی مانند «مقیاس هوش بزرگسالان وکسلر» وجود دارند.
این آزمون نامبرده شده براساس تخمین اندازهگیری شده، ضریب هوشی فرد را بر روی منحنی زنگولهای گوسی نشانمیدهد که ضریب هوش میانگین یا مقدار مرکزی برای آن ۱۰۰ است و انحراف معیار در آن ۱۵ است.
با وجود چنین آزمونهایی اما همچنان اصطلاح IQ بین مردم رایج است و مورد استفاده قرار میگیرد.
بدست آوردن ضریب هوشی فرد میتواند فایدههای زیادی از جمله، ملاکی برای پیش بینی کردن موفقیت تحصیلی یا نیازهای اختصاصی داشته باشد.
فواید دیگر آن عبارتند از؛ بررسی توزیع عدد ضریب هوش در جمعیتها و رابطهی آن با متغیرهای دیگر از طریق جامعه شناسان و راهی برای پیشبینی کردن کارکرد شغلی و درآمد.
گردآوری : نفیسه السادات موسوی
منبع : www.hamshahrionline.ir